Gençlerbirliği altyapısından çıkıp Fenerbahçe’nin ve ulusal ekibin vazgeçilmezi olan Arda Güler genç yaşında dünyanın en büyük kulüplerinden biri olan Real Madrid’in formasını terleterek hepimizi gururlandırıyor. Üstüne üstlük mütavazı halleri ve amaçlarına adım adım ulaşmasıyla ülkemizde her alandan genç yetenekler için de ilham kaynağı olmaya devam ediyor. Real Madrid ve ulusal grubun genç yıldızı The Players Tribune’de bir mektup yayınladı. Çocukluk yıllarını, ailesine olan bağını, gayelerine ulaşırken verdiği çabayı kaleme aldı.
Güler’in mektubu şöyle başlıyor…
Güzel ülkemin bütün çocuklarına:
Size öykümü anlatmanın vakti geldi. Bütün öykümü.
Bir futbol ülkesi olarak geleceğimiz hakkında çok düşünüyorum. Seyahatimin kimilerinize ilham vereceğini ve Türkiye’deki kız ve erkek çocuklarına, her şeyin mümkün olabileceğini gösterebilmesini umuyorum.
Sadece birkaç sene evvel ben de sizlerden biriydim.
Aslında komik… 12 yaşındayken, bir Playstation almaya kafayı takmıştım. Bunu ne kadar çok istediğimi anlayamazsınız. Babama her gün yalvardım. Tek istediğim FIFA 17’ydi.
Ben çocukken pek görüntü oyunu oynamazdım, zira daima sokakta futbol oynuyordum. Lakin bir gün arkadaşlarımdan birisi PS4 aldı ve içinde FIFA 17 vardı, o gün hayatımızın en hoş günlerinden biri üzereydi.
Alex Hunter ile meslek modunu görünce – off. Çıldırdık.
Alex Hunter’ı hatırlıyor musunuz? Kimileriniz bunun için çok genç olabilir. FIFA 17’nin The Journey (Yolculuk) isminde bir modu vardı. Bu modda Alex isminde, kimsenin tanımadığı bir çocuk olarak başlayıp büyük kulüplerle muahede imzalamaya çalışıyordun. Şayet başarırsan, Cristiano Ronaldo üzere büyük yıldızlarla yan yana tünelden alana çıkıyordun.
Bizim için oyundan çok daha fazlasıydı bu, televizyon ekranında gördüğümüz hayalimizdi. O kadar çok bağlanmıştım ki. Arkadaşımın konutundan ne vakit meskene dönsem, babama PS4 için yalvarırdım.
“Çok uslu olacağım! Derslerime çok uygun çalışacağım!”
Mektupta genç arkadaşlarına verdiği bir öğüt de dikkat cazipti…
Galatasaray olmadan Fenerbahçe olmaz – Bu sonsuz bir rekabet ve bir o kadar da bitmeyen bir dostluk. Ancak şayet Fenerbahçeli biriysen, Galatasaray’a dair her şeyin karşısında olursun. Bu böyledir.
Bu devirde sakin olmam gerekiyordu. Bütün arkadaşlarım dikkatli olmamı söylüyordu, zira bu oyunda rüzgar bir anda bilakis esebilir, yapacağın birinci yanılgı her şeyi bitirebilir. Babam, olur da olumsuz bir şey yazılmıştır diye gazetelerde çıkan tüm yorumları okuyordu.
Annem yalnızca “Olumsuz bir şey mi? Seni nasıl sevmesinler ki?” kaygısı.
Kendi alanımızda oynadığımız maçlarda, beşerler tribünde yanına gelip teşekkür ettiğinde annem daima ağlardı. Doğal ki gol attığımda da keyifli olurdu ancak birisi ona “Ne hoş evlat yetiştirmişsiniz,” dediğinde? İşte bu, Fenerbahçe için atılmış yüz golden daha kıymetliydi onun için.
Bunu unutmayın çocuklar: Futboldan daha kıymetli yalnızca iki şey vardır. Allah ve aile.
Özellikle Anne 🙂
Mektuptaki bir öbür kıymetli ayrıntı ise Güler’in Ancelotti ile yaşadığı Raul anısı oldu.
İlk baştan beri Ancelotti, benim için bir baba üzere oldu. Ancak komikti zira her bahiste benimle şakalaşırdı ve ben hala dünyanın en büyük kulübünü kavramaya çalışan, gözlerini açmış bir çocuktum. Ne vakit önemli olup olmadığını anlayamıyordum.
Bir gün Ancelotti dedi ki, ‘Raúl, Castilla’nın teknik yöneticisi. Şayet onu görürsen selam ver. Raúl’u tanıyorsun, değil mi?’
Tabii ki Raúl’ü tanıyorum. O kaptandı, Madrid tarihinin en fazla gol atan oyuncusu, yaşayan bir efsane.
Ertesi gün idmandan sonra, bir adam yanımıza geldi. Ancelotti dedi ki, ‘Arda, bu Raúl.’
Ama şöyle bir durum var ki, bu efsanelerden birini birinci kere canlı olarak gördüğünüzde, bu durum gerçek değilmiş üzere geliyor. Düzmece üzere. Raúl, Real Madrid’de oynadığında devirde onu izlemek için çok gençtim. Yalnızca YouTube’da görmüştüm.
Ancelotti gülümsedi ve kesin tekrar benimle dalga geçiyor, diye düşündüm.
”Hadi lakin, efendim. Kusura bakmayın, lakin bu Raúl olamaz.”
Ancelotti’nin gülmesini ve ”Aferin” falan demesini bekliyordum fakat bana önemli bir bakış atıp, ”Ne demek Raúl değil?” dedi. Sonra Raúl bana dönüp, ‘Ben Raúl González. Tanıştığımıza şad oldum.’ dedi.
Ben de ‘Hayır, değilsiniz. Haydi ancak.’ dedim.
Duyduklarına inanamadılar. Birkaç dakika bu türlü devam ettikten sonra Ancelotti, Toni Kroos’u çağırdı.
“Toni, bu Raúl mu?”
“Nasıl yani? Natürel ki.”
Hâlâ inanamadım. Bu büyük bir latife. Beni kandıramayacaklardı.
Sonra Modrić’i çağırdı!
“Luka, bu Raúl mü?”
“Tabii ki, Raúl.”
O an korkmaya başladım.
Hatta Raúl bile bana bakıp, “Tabii ki Raúl.” dedi.
Telefonlarından Raúl’ün fotoğraflarını göstermeye başladılar. Nihayet pes ettim ve dedim ki, “Tamam, özür dilerim. Sahiden Raúl’sünüz. Tanıştığımıza mutlu oldum, efendim.”
Herkes Türkiye’den gelen çocuğa gülüyordu. Hatta Ancelotti bile. Eve gidip aileme ne olduğunu anlatınca, bana bakıp, “Arda… Çok salaksın.” dediler Bu, Real Madrid’deki birinci haftamdı.
